چرا نوزادان در نقاشی های کلاسیک همواره زشت هستند؟ - وبلاگ دایی جان

به گزارش وبلاگ دایی جان، احتمالا بارها با تماشا نوزادان نقاشی های کلاسیک این سوال برای شما ایجاد شده که چرا آن ها آنقدر زشت هستند! این نوزادان غالبا کنترل گردن خود را دارند یا به خوبی می توانند کارهایی بیشتر از سن شان انجام دهند و حتی گاهی شبیه، پیرمردهای خشمگین طاس به نظر می رسند.

اما آیا واقعا به چه علت این چنین دیده می شوند؛ آیا نقاشان تا به امروز شمایل بچه ها را ندیده بودند؟ قطعا بعید است. حالت این چهره ها تا حدودی به رویکرد و باورهایی درباره به تصویر کشیدن مشهورترین نوزاد دنیا، یعنی عیسی مسیح ارتباط دارد.

روشی به نام عیسی همگانی در میان هنرمندان وجود داشت که یک الگو قطعی در کار آن ها برای به تصویر کشیدن عیسی در نوزادی بود. بعلاوه کلمه Homunculus از لاتین به معنای مرد کوچک گرفته شد تا نگرشی ناظر و حاکم بر نقاشان، حین تصویرگری عیسی در نظر گرفته گردد.

مسیح در تمام این تابلوها، هرگز یک نوزاد شیرخوار بی دفاع نشان داده نشد، بلکه به عنوان نسخه ای کوچک تر از خود بالغش نمایش داده می شد و ضمن اینکه، هنرمندان نباید عیسی یا سایر نوزادان کتاب مقدس را ضعیف و ناتوان نقاشی می کردند. مورخی به نام متیو آورت در توضیحی بیان نمود: این ایده که عیسی، کاملاً بدون تغییر باشد و سپس با نقاشی بیزانسی ترکیب گردد، درنهایت به روشی تعیین در تصویرگری عیسی بدل شد. به طور تعیین، موضوعات بیشتر نقاشی های آن دوره مربوط به کتاب مقدس بودند و معمولا این آثار به سفارش کلیسای کاتولیک یا از سوی پیروان ثروتمند کلیسا، ساخته شده بودند.

یکی دیگر از دلایل عجیب بودن نوزادان قرون وسطایی این مسئله بود که قبل از قرن پانزدهم، رئالیسم برای هنرمندان، مسئله مهمی تلقی نمی شد. درواقع تا قبل از قرن پانزدهم، واقع گرایی آنقدر کم اهمیت بود که متفاوت به نظر رسیدن شخصیت نقاشی ها از یکدیگر اهمیت بسیار کمی داشت. چهره ها در این آثار، نماینده شخصیت های اصلی بودند و بدین ترتیب هنرمندان، تنها همین امر را مهم در نظر می گرفتند؛ بنابراین شما نمی توانید چهره های نه چندان زیبا را به راحتی از یکدیگر تشخیص دهید.

این دو علت درباره تصویرگری نوزادان نقاشی های کلاسیک، حتی تقریبا تا رنسانس ایتالیا رواج داشت و به مراتب این عادت با دشواری های بسیار از میان رفت. کماکان در همین دوران رنسانس و با شکل گیری رویکردهایی نوین تر، هنر توانست به یک بازنمایی یا بازآفرینی از واقعیت تبدیل گردد که لئوناردو داوینچی در این مورد گفته بود: باارزش ترین نوع نقاشی آن نقاشی ای است که بیش ترین انطباق را با آنچه بازنمایی می نماید، داشته باشد.

منبع: News.artnet